Genişletmek

Hoparlörün çok kanallı eş zamanlı girişi destekleyip desteklemediğini, pasif surround hoparlörler için bir çıkış arayüzü olup olmadığını, USB giriş işlevine sahip olup olmadığını vb. ifade eder. Harici surround hoparlörlere bağlanabilen subwoofer sayısı da genişleme performansını ölçmek için kullanılan kriterlerden biridir. Sıradan multimedya hoparlörlerinin arayüzleri çoğunlukla analog arayüzler ve USB arayüzlerinden oluşur. Optik fiber arayüzler ve yenilikçi dijital arayüzler gibi diğerleri ise çok yaygın değildir.

Ses efekti

Daha yaygın donanım 3D ses efekti teknolojileri arasında SRS, APX, Spatializer 3D, Q-SOUND, Virtaul Dolby ve Ymersion bulunur. Farklı uygulama yöntemlerine sahip olsalar da, hepsi belirgin üç boyutlu ses alanı efektleri hissettirebilir. İlk üçü daha yaygındır. Kullandıkları şey, ses sinyalini devre boyunca ek olarak işleyen Genişletilmiş Stereo teorisidir, böylece dinleyici, ses görüntüsü yönünün iki hoparlörün dışına doğru uzandığını hisseder, böylece ses görüntüsünü genişletir ve insanlara mekansal algı ve üç boyutluluk kazandırır, bu da daha geniş bir stereo efekti sağlar. Ayrıca, iki ses geliştirme teknolojisi vardır: aktif elektromekanik servo teknolojisi (esas olarak Helmholtz rezonans prensibini kullanır), BBE yüksek çözünürlüklü plato ses üretim sistemi teknolojisi ve ses kalitesini iyileştirmede belirli bir etkiye sahip olan "faz faksı" teknolojisi. Multimedya hoparlörler için SRS ve BBE teknolojilerinin uygulanması daha kolaydır ve hoparlörlerin performansını etkili bir şekilde artırabilen iyi efektlere sahiptir.

Ton

Belirli ve genellikle sabit bir dalga boyuna (perdeye) sahip bir sinyali, halk arasında ses tonunu ifade eder. Esas olarak dalga boyuna bağlıdır. Kısa dalga boylu bir sese insan kulağı yüksek bir perdeyle tepki verirken, uzun dalga boylu bir sese insan kulağı düşük bir perdeyle tepki verir. Dalga boyuyla perde değişimi esasen logaritmiktir. Farklı enstrümanlar aynı notayı çalar, tınıları farklı olsa da perdeleri aynıdır, yani sesin temel dalgası aynıdır.

Tını

Ses kalitesi algısı, aynı zamanda bir sesi diğerlerinden ayıran karakteristik bir niteliktir. Farklı enstrümanlar aynı tonu çaldığında, tınıları oldukça farklı olabilir. Bunun nedeni, temel dalgalarının aynı, ancak harmonik bileşenlerinin oldukça farklı olmasıdır. Dolayısıyla tını yalnızca temel dalgaya bağlı olmakla kalmaz, aynı zamanda temel dalganın ayrılmaz bir parçası olan ve her müzik aletinin ve her insanın farklı bir tınıya sahip olmasını sağlayan harmoniklerle de yakından ilişkilidir. Ancak gerçek tanımlama daha özneldir ve oldukça gizemli gelebilir.

Dinamik

Bir sesteki en güçlünün en zayıfa oranı, dB olarak ifade edilir. Örneğin, bir bant 90 dB'lik bir dinamik aralığa sahiptir, bu da en zayıf parçanın en yüksek parçadan 90 dB daha az güce sahip olduğu anlamına gelir. Dinamik aralık güç oranıdır ve sesin mutlak seviyesiyle ilgisi yoktur. Daha önce belirtildiği gibi, doğadaki çeşitli seslerin dinamik aralığı da çok değişkendir. Genel konuşma sinyali yalnızca yaklaşık 20-45 dB'dir ve bazı senfonilerin dinamik aralığı 30-130 dB veya daha yükseğe ulaşabilir. Ancak bazı sınırlamalar nedeniyle, ses sisteminin dinamik aralığı nadiren bandın dinamik aralığına ulaşır. Kayıt cihazının içsel gürültüsü kaydedilebilecek en zayıf sesi belirlerken, sistemin maksimum sinyal kapasitesi (bozulma seviyesi) en güçlü sesi sınırlar. Genellikle, ses sinyalinin dinamik aralığı 100 dB'ye ayarlanır, bu nedenle ses ekipmanının dinamik aralığı 100 dB'ye ulaşabilir, bu çok iyidir.

Toplam harmonikler

Ses sinyali kaynağı güç amplifikatöründen geçerken, giriş sinyalinden daha doğrusal olmayan bileşenlerin çıkış sinyaline neden olduğu ekstra harmonik bileşenleri ifade eder. Harmonik bozulma, sistemin tamamen doğrusal olmamasından kaynaklanır ve yeni eklenen toplam harmonik bileşenin orijinal sinyalin rms değerine oranının karekök ortalamasının yüzdesi olarak ifade edilir.